วันเปิดเรียนวันแรกอาจารย์แนะนำตัวเอง แล้วให้เราหันไปทำความรู้จักกับเพื่อนคนอื่นในห้องที่เรายังไม่รู้จัก
ผมลุกขึ้นยืน เพื่อมองหาคนที่จะเข้าไปทำความรู้จัก แล้วรู้สึกว่ามีมือมาแตะไหล่ผม
ผมหันไปมองและพบหญิงชราหน้าเหี่ยวย่นมองผมอยู่ พร้อมส่งรอยยิ้มที่เปล่งแสงโชติช่วงสว่างไสว
เธอพูดว่า “สวัสดี พ่อหนุ่ม ฉันชื่อ โรส ฉันอายุ 87 ปี ขอกอดเธอซักทีได้มั้ย”
ผมหัวเราะแล้วตอบอย่างเต็มเสียงว่า “ได้แน่นอนเลยครับ” โรสกอดผมอย่างเต็มแรง
ผมหยอกเธอว่า “ทำไมถึงมาเข้าเรียนมหาวิทยาลัยในตอนที่อายุยังน้อยนิดและไร้เดียงสาอย่างนี้ล่ะครับ”
เธอตอบแกมตลกกลับมาว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อหวังหาสามีรวย แต่งงาน และมีลูกสักสองสามคน…”
ผมพูดถามกลับไปว่า “ผมถามจริงๆ ครับ” เพราะอยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้เธอมาเรียนหนังสือเมื่ออายุปูนนี้แล้ว
เธอตอบว่า “ฉันฝันมาตลอดชีวิตว่าจะต้องเข้าเรียนมหาวิทยาลัยให้ได้ แล้วตอนนี้ฉันก็มาอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยนี่แล้ว” หลังเลิกเรียนเราเดินไปโรงอาหารแล้วซื้อมิลค์เชคมาแบ่งกันทาน เรากลายเป็นเพื่อนกันไปแล้ว
ตลอดเวลาสามเดือนต่อมา หลังเลิกเรียนเราจะคุยกันจ้อไม่หยุดปาก ผมจะรู้สึกอึ้งและทึ่งกับ “เครื่องจักรย้อนเวลา” คนนี้ทุกครั้งที่เธอเล่าแบ่งปันปัญญาและประสบการณ์ชีวิตให้ผมฟัง
ตลอดปีการศึกษา คุณยายโรสกลายเป็นคนดังในมหาวิทยาลัย และเธอมีเพื่อนอย่างง่ายดายในทุกที่ที่เธอไป คุณยายมักแต่งตัวดีๆ และรู้สึกปลาบปลื้มยินดีที่นักศึกษาคนอื่นๆ ให้ความสนใจ เธอใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยอย่างคุ้มค่า
ในตอนปลายภาค เราเชิญเธอให้มากล่าวปฐกถาที่งานเลี้ยงชมรมฟุตบอลของเรา ผมจะไม่มีวันลืมสิ่งที่เธอสอนเราในวันนั้นเลย
วันนั้น พอเรากล่าวแนะนำเธอ เธอก็เดินไปที่แท่นพูดปฐกถา พอจะเริ่มพูดเธอก็ทำกระดาษโพยเล็กๆหลายใบตกพื้น เธอหงุดหงิดและออกจะเขินเล็กน้อย ชะโงกหน้าเข้าหาไมโครโฟนและพูดติดตลกเรียบๆว่า “ฉันต้องขอโทษด้วยนะที่มือไม้สั่นไปหน่อย แม้ว่าฉันจะไม่ดื่มเบียร์แล้ว….แต่ก็ยังโดนวิสกี้เล่นงานซะงอมเลย ฉันคงเรียงกระดาษโพยกลับเข้าที่ไม่ได้แน่ งั้นก็ขอพูดสดเรื่องที่ฉันรู้ก็แล้วกันนะ
ระหว่างที่เราหัวเราะ เธอก็กระแอมไอแล้วเริ่มต้นพูดว่า
“คนเราไม่ได้เลิกเล่นสนุกเพราะเราแก่ตัวหรอก แต่เราแก่ตัวเพราะเราเลิกเล่นสนุกต่างหาก
มีความลับเพียงไม่กี่ข้อที่คนเราจะคงความหนุ่มสาว มีความสุขและประสบความสำเร็จอยู่ได้ คือ เราต้องหัวเราะและหาอารมณ์ขันทุกวัน เราต้องมีความฝัน ถ้าเราสูญเสียความฝัน เราก็ตาย ทุกวันนี้มีคนมากมายที่เดินไปมาเหมือนคนที่ตายไปแล้ว โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัวซะด้วย
มีความแตกต่างอย่างมากระหว่างการมีอายุมากขึ้น กับการเจริญเติบโตขึ้น ถ้าเธออายุ 19 และได้แต่ใช้ชีวิตไปวันๆ โดยไม่ได้สร้างสรรค์อะไรเลย เมื่อหนึ่งปีผ่านไป เธอก็จะมีอายุ 20 ปีอยู่ดี ถ้าฉันอายุ 87 แล้วก็อยู่ไปวันๆ เป็นเวลาหนึ่งปี ฉันก็จะมีอายุมากขึ้นหนึ่งปีเหมือนกัน
ใครๆก็มีอายุมากขึ้นได้เหมือนๆกันทั้งนั้น ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่ต้องใช้พรสวรรค์หรือความสามารถอะไรเลยก็ทำได้ ประเด็นสำคัญคือคนเราต้องอายุมากขึ้นพร้อมกับเติบโตขึ้น โดยต้องแสวงหาโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงตนเอง จงเปลี่ยนแปลงโดยไม่ต้องมารู้สึกเสียใจภายหลังที่ไม่ได้ทำ
คนเฒ่าคนแก่มักไม่รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไปในอดีต แต่มักจะเสียใจกับเรื่องที่ไม่ได้ลงมือทำต่างหาก คนแก่ที่กลัวตายก็คือคนที่ยังมีความเสียใจนี้อยู่นั่นเอง”
เธอจบปฐกถาโดยร้องเพลงที่ชื่อ “The Rose” อย่างกล้าหาญ และท้าทายให้พวกเราศึกษาเนื้อเพลงและใช้ชีวิตตามเนื้อเพลงนั้นทุกๆวัน
ในที่สุดคุณยายโรสก็เรียนจบ และหลังจากรับปริญญาได้หนึ่งอาทิตย์ คุณยายโรสก็จากเราไปอย่างสงบในขณะที่นอนหลับสนิท
นักศึกษากว่าสองพันคนเข้าร่วมพิธีศพของเธอเพื่อคารวะผู้หญิงที่สุดวิเศษคน นี้ ที่ได้สอนเราโดยทำให้เห็นเป็นตัวอย่างว่า “ไม่มีคำว่าสายเกินไปที่เราจะเป็นในทุกอย่างที่เราสามารถจะเป็นได้”
ที่มาของเนื้อหา: http://www.stock2morrow.com/showthread.php/45985
เนื้อเพลงและคำแปล The Rose – Bette Midler
ที่มาของเนื้อเพลงและคำแปล: http://www.happinessandessence.com/2012/09/rose-bette-midler.html
——–
♫ Some say love it is a river
บางคนบอกว่า…ความรักเป็นดั่งสายน้ำ
That drowns the tender reed
ที่ฉุดกระชากกิ่งไม้ที่บอบบาง…ให้จมลง
Some say love it is a razor
บางคนบอกว่าความรัก…เป็นดั่งมีดโกน
That leaves your soul to bleed
ที่กรีดลึกหัวใจ…ให้เจ็บปวด
Some say love it is a hunger
บางคนบอกว่าความรัก คือ…ความโหยหา
An endless aching need
เป็นความต้องการ…ที่แสนเจ็บปวดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
I say love it is a flower
แต่ฉันว่าความรักนั้น…เป็นดั่งดอกไม้ที่สวยงาม
And you it’s only seed
และมีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น…ที่เป็นดั่งเมล็ดพันธุ์ของดอกไม้นั้น
It’s the heart afraid of breaking
บางคนกลัวว่า…หัวใจจะแหลกสลาย
That never learns to dance
จนไม่ยอมเรียนรู้…ที่จะมีความรัก
It’s the dream afraid of waking
บางคนกลัวที่จะฝัน…แล้วไม่เป็นจริงตามฝัน
That never takes the chance
จนไม่เคย…แม้แต่จะลองให้โอกาสตัวเอง
It’s the one who won’t be taken
เหมือนกับคนที่…ไม่เคยได้รับโอกาสจากใคร
Who cannot seem to give
เขาจึงไม่เคยคิด…ที่จะเป็นผู้ให้
And the soul afraid of dying…that never learns to live
และบางคนมัวแต่หวาดกลัว ต่อความตาย…จนไม่กล้า ที่จะใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่า
When the night has been too lonely
เมื่อค่ำคืนเหงา…อันแสนเปล่าเปลี่ยว
And the road has been too long
บนถนนที่ยาวไกล…ไร้จุดหมาย
And you think that love is only…For the lucky and the strong
คุณอาจคิดว่า…ความรักนั้น มีไว้สำหรับคนที่โชคดี และแข็งแกร่งเท่านั้น
Just remember in the winter
แต่จงจำไว้ว่า…แม้ในฤดูหนาวเหน็บ
Far beneath the bitter snows
ลึกลงไป…ภายใต้หิมะอันเย็นยะเยือก
Lies the seed
ยังคงมี…เมล็ดพันธุ์
That with the sun’s love
ที่ได้เก็บรักษาพลัง แห่งความรัก และความอบอุ่น…ของแสงอาทิตย์เอาไว้
In the spring
เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาเยือน
Becomes the rose ♪♪
ก็พร้อมที่จะผลิบาน…เป็นดอกกุหลาบที่แสนสวยงาม :)) ♥♥
